بحث درباره ی خرافات بود. اين رذيله‌اي است كه اگر بر كسي حكم فرما بشود او را از سعادت دنيا و آخرت مي‌اندازد. بلكه بايد بگوئيم كه يك آدم ديوانه‌اي از كار در مي‌آيد. براي اينكه خرافه، يعني قبول كردن چيزي بدون دليل و استدلال؛ و اگر انسان عاقل باشد بايد چيزي را كه مي‌پذيرد با دليل و برهان باشد؛ و اگر چيزي را رد مي‌كند با دليل و برهان باشد. قرآن مي‌فرمايد:

(فَبَشِّرْ عِبادِ ـ الَّذينَ يَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَيَتَّبِعونَ اَحْسَنَهُ اوُلئِكَ الَّذينَ هَديهُمُ الله‌ُ وَ اولئِكَ هُمْ اُولُوا الْاَلْبابِ)[1]

عاقلها آن كساني هستند كه تميز بين خوب و بد را مي‌دهند. خوب را مي‌گيرند و بد را رها مي‌كنند.

پي نوشت ها:

[1]. سوره ی زمر، آيات 17 و 18. ترجمه: «مژده بده به بندگانم. آنانكه گفتار (مختلف) را مي‌شنوند و بهترين آنرا پيروي مي‌كنند. آنان كساني هستند كه خدايشان هدايت كرده و آنان خردمندند».